Gelukkig

Mijn moeder is vijfenzeventig geworden. Ze komt steeds dichter bij de dood. Het geeft me soms een ongemakkelijk, koud gevoel. Niet vaak, gelukkig, want ik geloof heel erg in het leven. De dood is maar een saai groot niets waar niemand aan ontsnapt. Ik zal haar vreselijk missen.

Zo’n verjaardag vraagt zelfs bij ons drie om extra aandacht, vandaar dat mijn zus mam uitnodigde om het bij haar in de tuin te vieren. De meeste gasten had ik lang niet meer gezien. De enige broer waar mam nog contact mee had en zijn vrouw. Een vriendin die twaalf jaar ouder was en steeds het gesprek naar zich toetrok en H. en A, respectievelijk een oude vriendin van mam en haar man.

A. was de eerste die een schilderij van mij kocht. Hij had toen een grote snor en een joviale, breedarmige aanwezigheid. Iemand die anders dan mijn familie heel erg naar buiten was gericht.

Met zijn tachtig jaren zag A. er patent uit. Een lange man met een strak gezicht. De V in zijn voorhoofd gaf hem een sterke, doortastende uitstraling. We raakten al snel aan de praat. Hij had twintig jaar geleden een goede deal gesloten met de verkoop van zijn drukkerij, vlak voor het internet alles inhaalde.

Op een gegeven moment merkte A. op dat er alleen maar slecht nieuws was. ‘Gelukkig dat Biden is afgetreden,’ zei ik rustig.

‘Wat is daar gelukkig aan?’ vroeg hij. Zijn vraag miste een vooringenomen toon. Helaas moest ik naar de keuken, om verdere beschuldigingen van luiheid te ontlopen.

Toen ik terugkwam was wist ik even niets te zeggen. Vanuit de stilte zei A.: ‘Die politiek, hè?’

‘Ja, dat Biden is afgetreden, daar is nou echt lef voor nodig,’ zei ik.

‘O, is dat gelukkig? Maar het was toch beter als…’

‘Ja, Trump, die kogel, natuurlijk had die beter kunnen… aftreden, maar toch…’ En zo is het ook wel weer, vond A. Alles beter dan Trump.

‘Maar Kamala heeft niets anders dan abortus,’ zei zijn vrouw.

Tja, alsof abortus al niet genoeg was zijn om op Kamala te stemmen. Ik merkte nog een paar speerpunten van Harris op. Het gesprek ging over op appelkruimeltaart en daarna een verhaal van mijn moeder dat ze ooit een dronken nacht had doorgebracht met het redden van een kat uit een huis. Alleen bleek de kat helemaal niet thuis.

Ze heeft niet veel van dat soort verhalen, in tegenstelling tot haar kinderen, maar geniet er net zo hard van als wij.